Ongeveer 32000 Marokkaanse Amsterdammers behoren tot de eerste generatie migranten. Veel van hen kwamen in de jaren ’60 en ’70 naar Nederland. Een groot deel van deze groep heeft inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd bereikt.
Zij hebben vaak dezelfde problemen als andere ouderen, maar worstelen daarnaast met specifieke uitdagingen. Eenzaamheid komt bijvoorbeeld vaker voor. Ze nemen minder deel aan de Nederlandse samenleving, ervaren minder controle over hun eigen leven en kampen vaker met gezondheidsproblemen. Naast fysieke klachten zijn er ook veel psychologische problemen, zoals depressies en problemen met de voortschrijdende digitalisering.
Uit een onderzoek van EMCEMO, HTIB, !Woon en het onderzoeksbureau Maatschappelijke Veerkracht bleek dat een grote meerderheid van de Marokkaanse ouderen graag wil verhuizen. Tegelijkertijd worstelen veel van hen met de vraag of ze in Amsterdam willen blijven, terug willen keren naar Marokko of pendelen tussen beide landen. Deze keuzes zijn moeilijk en hebben ingrijpende gevolgen voor hun familiecontacten, inkomen, toegang tot gezondheidszorg en huisvesting.
Ouderenorganisaties
Sinds de jaren ‘80 zijn Marokkaanse ouderen begonnen zich te organiseren. Er zijn verschillende ouderenorganisaties opgericht die zich inzetten voor de positie van deze ouderen en activiteiten organiseren.
Zo ontstond in Amsterdam in de jaren ’80 het Komitee Marokkaanse WAO-slachtoffers.
Later werden onder andere de Stichting Marokkaanse Ouderen Salon (Nieuw-West), het Marokkaans Ontmoetingscentrum(Oost) en het Amsterdams Marokkaans Ouderen Platform (AMOP) opgericht.
In 2010 werd de landelijke Marokkaanse Ouderen Bond in Nederland (MOBIN) opgericht.
Daarnaast zijn er op verschillende plekken in de stad initiatieven waarbij ouderen gezamenlijk hun oude dag willen doorbrengen in woongroepen, zoals bijvoorbeeld Manara in Bos en Lommer. De Hudsonhof in Oud-West is een van de weinige ontmoetingscentra voor ouderen.
Veel Marokkaanse ouderen hebben vaak geen plek waar ze hun verhalen en zorgen kunnen delen. Net als jongeren missen zij een plek om samen te komen, voorlichting te krijgen en deel te nemen aan activiteiten.
De enige overgebleven ontmoetingsplek voor hen is vaak de moskee. Hoewel moskeeën hierin belangrijk werk verrichten, is er bij ouderen een grote behoefte aan een neutrale ruimte waar mensen elkaar kunnen treffen en ondersteunen.