Gezinshereniging
In de jaren ’60 en ’70 kwamen Marokkaanse gastarbeiders vaak alleen naar Nederland. Getrouwde mannen lieten hun vrouw en kinderen achter in Marokko, stuurden een deel van hun inkomsten naar huis en bezochten hun gezin tijdens de zomervakantie. Vanaf 1971 veranderde de uitbetaling van kinderbijslag: in plaats van direct aan de arbeiders in Nederland, werd dit via de Caisse Nationale de Sécurité Sociale in Marokko geregeld. Hierdoor moesten de arbeiders een bankrekening openen in Casablanca en persoonlijk naar Marokko reizen om het geld op te nemen. Deze regeling versterkte de band met het herkomstland, maar vergrootte ook de financiële afhankelijkheid van Marokkaanse instanties.
Hoewel de meeste mannen aanvankelijk van plan waren om terug te keren naar Marokko, bleken de toekomstperspectieven in Nederland ondanks de economische crisis beter. Vanaf 1975 besloten veel Marokkaanse gastarbeiders hun gezinnen naar Nederland te halen en zich hier permanent te vestigen.
De gezinshereniging bracht echter uitdagingen met zich mee. Voor de vrouwen en kinderen die naar Nederland kwamen, was de overgang vaak moeilijk. Zij werden geconfronteerd met een man of vader die ze vooral uit vakanties kenden. Voor veel vrouwen betekende de verhuizing naar Nederland een verlies van zelfstandigheid en vrijheid, en dit leidde soms tot spanningen binnen het gezin. Bovendien was de verblijfstitel van vrouwen de eerste vijf jaar afhankelijk van die van hun man, wat hun positie extra kwetsbaar maakte.
Vrouwenorganisaties
Omdat de bestaande zelforganisaties voornamelijk door mannen gedomineerde organisaties waren, ontstond ook de behoefte aan organisaties van en voor vrouwen.
Marokkaanse Vrouwen Vereniging Nederland (MVVN)
Op 19 mei 1982 werd de Marokkaanse Vrouwen Vereniging Nederland (MVVN) opgericht, de oudste nog actieve organisatie voor Marokkaanse vrouwen in Nederland. Khadija Arib, die later voorzitter van de Tweede Kamer zou worden, was een van de oprichters en de eerste voorzitter. Andere bekende voorzitters zijn Nora Azarkan, Fenna Ulichki en Ikram Chiddi.
Vanaf het begin richtte de MVVN zich op het verbeteren van de positie van Marokkaanse vrouwen. Ze ondersteunden bijvoorbeeld vrouwen die werkten of wilden werken, vrouwen die slachtoffer waren van huiselijk geweld, en streden voor verbeteringen in het Marokkaanse familierecht (mudawannah). Vanaf de jaren ‘80 voerde de MVVN campagnes voor het zelfstandig verblijfsrecht voor migrantenvrouwen. In de jaren ‘90 verzette de MVVN zich tegen een voorstel om echtscheidingen volgens islamitisch recht in Nederland te erkennen, wat mannen in staat zou stellen te scheiden zonder instemming van hun vrouw. De MVVN bleef zich ook in de afgelopen decennia inzetten voor belangrijke thema’s als ongunstige wetgeving voor vrouwen in Marokko en Nederland, huwelijkse vrijheid, huiselijk geweld en het achterlaten van vrouwen in Marokko
Marokkaanse Vrouwen Vereniging Nederland (MVVN)
Op 19 mei 1982 werd de Marokkaanse Vrouwen Vereniging Nederland (MVVN) opgericht, de oudste nog actieve organisatie voor Marokkaanse vrouwen in Nederland. Khadija Arib, die later voorzitter van de Tweede Kamer zou worden, was een van de oprichters en de eerste voorzitter. Andere bekende voorzitters zijn Nora Azarkan, Fenna Ulichki en Ikram Chiddi.
Vanaf het begin richtte de MVVN zich op het verbeteren van de positie van Marokkaanse vrouwen. Ze ondersteunden bijvoorbeeld vrouwen die werkten of wilden werken, vrouwen die slachtoffer waren van huiselijk geweld, en streden voor verbeteringen in het Marokkaanse familierecht (mudawannah). Vanaf de jaren ‘80 voerde de MVVN campagnes voor het zelfstandig verblijfsrecht voor migrantenvrouwen. In de jaren ‘90 verzette de MVVN zich tegen een voorstel om echtscheidingen volgens islamitisch recht in Nederland te erkennen, wat mannen in staat zou stellen te scheiden zonder instemming van hun vrouw. De MVVN bleef zich ook in de afgelopen decennia inzetten voor belangrijke thema’s als ongunstige wetgeving voor vrouwen in Marokko en Nederland, huwelijkse vrijheid, huiselijk geweld en het achterlaten van vrouwen in Marokko